Oxidatieve stress speelt een grote rol bij zowel mensen met multiple sclerose (MS) als muizen met een experimentele vorm van MS. Antioxidanten in voeding kunnen het lichaam ondersteunen om oxidatieve stress te verminderen. Om die reden zijn er in het verleden meerdere onderzoeken gedaan naar het effect van verschillende soorten antioxidanten op muizen met een experimentele vorm van MS. Ik heb eerder al geschreven over de antioxidanten in citrusvruchten, druiven, broccolikiemen en orgaanvlees. Vandaag is een antioxidant uit zoethout aan de beurt: licochalcone A.
Net als de onderzoeken naar de antioxidanten bij muizen met een experimentele vorm van MS, die ik eerder op deze website heb beschreven, lijkt ook het antioxidant licochalcone A de MS af te remmen bij muizen. De muizen in deze studie werden in vier groepen ingedeeld. In drie van de vier groepen werd bij de muizen een experimentele vorm van MS opgewekt. De muizen uit de eerste groep bleven gezond en fungeerden daarom als controle groep. De muizen uit de derde en vierde groep ontvingen dagelijks licochalcone A om het effect van deze antioxidant op de symptomen van MS te testen. De muizen uit de tweede groep werden dus blootgesteld aan een experimentele vorm van MS, maar kregen geen licochalcone A. Aan de derde groep gaven de onderzoekers dagelijks een dosis van 15 mg licochalcone A per kilogram aan lichaamsgewicht. Bij de muizen uit de vierde groep was dit 30 mg.
Na 9 tot 11 dagen van de onderzoeksperiode was er een verschil te zien tussen de muizen uit de eerste groep en de muizen die aan een experimentele vorm van MS waren blootgesteld, de muizen uit de tweede, derde en vierde groep dus. De muizen uit de MS-groepen begonnen namelijk vanaf deze periode verzwakte ledematen en verlammingen te vertonen. Maar bij de muizen uit de vierde groep, dus de muizen die de meeste licochalcone A ontvingen, waren de lichamelijke beperkingen op dag 18 van de onderzoeksperiode afgenomen. Ook bleek dat de muizen uit de laatste groep minder ontstekingsreacties hadden dan de muizen uit de tweede groep.
Bij de muizen uit de derde groep, de muizen die dus dagelijks een supplement van 15 mg per kilogram aan lichaamsgewicht ontvingen, was ook een afname van lichamelijke beperkingen te zien. Maar dit verschil was minder groot dan het verschil tussen de tweede en de vierde groep. Vreemd genoeg was bij de derde groep niet een duidelijke afname van ontstekingsreacties te zien, terwijl er dus wel een verbetering te zien was in het aantal lichamelijke beperkingen. Zelfs een klein beetje licochalcone A lijkt dus wel een gunstig effect te hebben.
Ook labstudies die uitgevoerd zijn met petrischaaltjes laten zien dat licochalcone A ontstekingsreacties afremt. En ontstekingen zijn juist iets wat je wilt vermijden als je een autoimmuunziekte als MS hebt, zoals ik. Maar daarnaast lijkt licochalcone A ook oxidatieve stress te verminderen. Uit onderzoeken blijkt dat in ieder geval dat licochalcone A voor een afname van ROS zorgt.
ROS staat voor Reactive Oxygen Species (reactieve zuurstofcomponenten in het Nederlands). Reactief wil zeggen dat het snel een chemische reacties aangaat met andere moleculen. Deze chemische reacties zijn vaak nadelig van aard, waardoor eiwitten, DNA en andere bestanddelen van lichaamscellen beschadigd kunnen raken. In een gezond lichaam worden deze ROS onschadelijk gemaakt door zogenaamde antioxidanten. Maar wanneer er meer ROS zijn dan antioxidanten die deze ROS onschadelijk kunnen maken, is er sprake van oxidatieve stress.
Dat de licochalcone A voor een afname van het aantal ROS zorgen, is dus een goed teken. Ik heb daarom ook in de wetenschappelijke literatuur gezocht naar studies die het effect van deze antioxidant, of zoethout in het algemeen, op mensen met MS hebben getest, maar die kon ik helaas niet vinden.
Wel kwam ik een onderzoek tegen over het effect van zoethoutextract op een andere neurologische aandoening: de ziekte van Parkinson. Ook de ziekte van Parkinson is een aandoening waarbij oxidatieve stress een grote rol lijkt te spelen (zie mijn bronnen onderaan deze pagina).
Aan het onderzoek naar de relatie tussen zoethoutextract en de ziekte van Parkinson namen 39 mensen met de ziekte van Parkinson deel. (N.B. Omdat van zoethout ook bekend is dat dit de bloeddruk kan verhogen, werden mensen met een hoge bloeddruk uitgesloten van deelname.) Deze proefpersonen werden in twee groepen ingedeeld. De eerste groep kreeg zes maanden lang tweemaal daags 5 cc siroop met zoethoutextract. De tweede groep nam zes maanden lang tweemaal daags 5 cc siroop met daarin een placebo. Deze studie werd dubbelblind uitgevoerd. Dat wil zeggen dat zowel de proefpersonen als de onderzoekers zelf geen idee hadden wie het zoethoutextract kreeg en wie het placebo.
Eens in de zes weken namen de proefpersonen een vragenlijst af waarmee de onderzoekers de aard en de ernst van de symptomen konden bijhouden. Na een half jaar bleek dat sommige symptomen na twee maanden zoethoutextract minder werden en andere symptomen namen pas na vier maanden af. Het zoethoutextract lijkt daardoor in ieder geval een gunstig effect te hebben op mensen met de ziekte van Parkinson, terwijl het placebo niet zoveel leek te doen.
Het siroopje dat deze proefpersonen kregen, bevatte 136 mg zoethoutextract, waarvan 2,6 microgram bestond uit flavonoïden. En licochalcone A is een voorbeeld van een van de flavonoïden in zoethout.
Maar uit een ander onderzoek, dat uitgevoerd is in petrischaaltjes blijkt dat er meer bestanddelen zijn in zoethout, die de ROS af kunnen remmen. Maar van een van die andere effectieve bestanddelen (glycyrrhizine) blijkt uit onderzoek dat die je bloeddruk kan verhogen.
Omdat ik zelf MS heb, ben ik zoek naar manieren om oxidatieve stress te verminderen. En ik heb van mezelf ook over het algemeen een lage bloeddruk, maar omdat ik nu zwanger ben, durf ik het nu niet aan om te experimenteren met zoethout.