“Christina Applegate maakt laatste wandeling over rode loper” prijkte een kop vandaag. Aangezien ik net als Christina Applegate ben gediagnosticeerd met multiple sclerose (MS) en ik ben opgegroeid met Married with Children was ik natuurlijk benieuwd naar het hele artikel.

In de inleiding werd meteen al duidelijk waarom dit haar laatste keer was: ze had niet het idee dat ze sterk genoeg was om volgend jaar weer over de rode loper te lopen. Er kwamen meteen allemaal vragen in me op: ‘Verwacht ze over een jaar mentaal niet sterk genoeg te zijn?’; ‘Verwacht ze dan lichamelijk verder achteruit te zijn gegaan?’; of ‘Was deze tocht over de rode loper al zo’n uitdaging voor haar dat ze het niet ziet zitten om dat volgend jaar te herhalen?’. Ik heb zelf MS maar ik zie het niet voor me dat ik achteruit ga. Het is me zelfs gelukt om mijn klachten te verminderen!

Ik moest ook denken aan mijn eerste gesprek met mijn neuroloog. Ze vertelde mij dat als uit mijn MRI zou blijken dat ik MS zou hebben, dat er tegenwoordig hele goede behandelingen zijn. Ik vroeg mij af of die behandelingen niet in de VS voorhanden zijn en of zij misschien niet genoeg geld zou hebben om een goede behandeling te kunnen betalen. Dit laatste leek me erg onwaarschijnlijk. Of misschien heeft zij een neuroloog die haar een wat minder rooskleurig toekomstbeeld schetste.

Wat ik opmaak uit de berichtgevingen over Christina Applegate van de afgelopen maanden is dat zij zich vooral een slachtoffer voelt van de ziekte. En blijkbaar is dit normaal onder mensen met MS. Dat lijkt tenminste zo als ik de ervaringsverhalen op de website van het MS Fonds doorscroll. Daar kom ik koppen tegen als “Ik hoop nog heel lang te kunnen zeilen”; “Als je positief denkt, dan kun je echt veel nog. Ook met MS”; en “Hopen dat morgen net zo mooi wordt als vandaag”.

Ik sta er duidelijk anders in. Citaten als “Ik blijf zeilen tot ik 90 ben”; “Met enige daadkracht gaat het je lukken om van je klachten te herstellen, ook al heb je een MS-diagnose” en “Morgen wordt nog beter dan vandaag” passen veel beter bij mij (behalve dan dat ik niet kan zeilen…). Daardoor begrijp ik de houding van Christina Applegate niet. Ik weet, uit persoonlijke ervaring, dat als je je best doet, dat het je lukt om te herstellen van je klachten. Ook al heb je een MS-diagnose.

Met je best doen bedoel ik je leefstijl zo aanpassen, dat je immuunsysteem zich gedeisd houdt en niet nog meer myeline aantast in je hersenen. In het meest ideale geval dat je hersencellen zelfs nieuwe myeline aanmaken. Dat eerste lukt mij al aardig, ook zonder medicatie. Voor dat laatste onderzoek ik nog, hoe ik dat voor elkaar kan krijgen. Maar ik weet dat dat mij uiteindelijk gaat lukken. Misschien is dat naïef gedacht, misschien ook niet. We zullen er de komende jaren achterkomen.

Of misschien is het mijn positieve mindset die me gezond houdt. Ik kwam van de week namelijk een artikel tegen op de website van het wetenschappelijke tijdschrift Nature tegen over een nieuwe onderzoek die de mindset van muizen onderzocht na het ondergaan van een hartaanval. Eén groep muizen ontving geregeld stimulansen die positieve emoties opwekten (wat dat precies inhield, zegt het artikel niet) en de andere groep niet. Nadat de muizen een hartaanval hadden ervaren, werden de harten van de muizen onder een microscoop gelegd en met elkaar vergeleken. De harten van de muizen die meer positieve emoties hadden ervaren, waren er duidelijk beter aan toe dan de harten van de muizen die deze stimulansen misten. De auteur van dit artikel concludeert daardoor dat je mindset een invloed heeft op het herstel of voortgang van de aandoening waar je meer kampt.

Dit is heel interessant. En misschien ook wel op mezelf van toepassing, aangezien ik al vlak na de diagnose tegen mezelf zei dat ik deze ziekte wel eens zou overwinnen. En misschien heb je deze mindset ook wel nodig om op zoek te gaan naar leefstijlmogelijkheden die je helpen in het herstel…

Maar is ‘je moet gewoon wat positiever denken’ een advies die je aan iemand (als Christina Applegate) kunt geven? Ik weet het niet… Misschien zijn sommige mensen gewoon gedoemd om de rest van hun leven slachtoffer te blijven…